در رو بست و رفت … با خنده سری تکون دادم … نویان پسر خاصی بود … شخصیتی که تا به حال شبیهش را ندیده بودم … هارت و پورتش توی بیمارستان اون رو شبیه مردی عصبی و بد مزاج و ذوق و شیطنت های بچگونه اش اون رو تبدیل به پسربچه ای شیطون کرده بود … با صدای زنگ گوشیم به سمتش رفتم … شماره ی مریم رو که دیدم، دلم می خواست دکمه قرمز رنگ رو فشار بدم و قعط کنم ولی نمی شد … ناچار شدم گوشی را بردارم

دل تو دلم نبود که بدونم رشته مورد علاقمو قبول شدم یا نه لباسای توی خونه رو با یه مانتو شلوار عوض کردمو شالمو روی سرم مرتب کردم … کیف پولمو کلید خونه رو برداشتمو از اتاقم اومدم بیرون … طبق معمول کسی خونه نبود کفشامو پوشیدمو رفتم بیرون … سعی میکردم تند تند راه برم که زودتر برسم … بعد از ۱۰ دقیقه راه رفتن به دکه روزنامه فروشی رسیدم روزنامه ای از دکه گرفتمو پولشو حساب کردم

مترو شلوغه، البته به شلوغی همیشه نیست … صندلی پیدا می کنم و می شینم … سرم رو به شیشه پشت تکیه میدم و نفس عمیقی می کشم. ب*غ*ل دستم خانوم نسبتا مسن و چاقیه که غرقه توی کتاب مفاتیح توی دستش … توی دلم لبخندی می زنم … یاد کتاب مفاتیح بنفش رنگی که برای مادر خریده بودم میوفتم … کتابی که مادر با دریافتش اشک توی چشماش جمع شد و بعد گفت: دختر رنگ از این سنگین تر نبود؟

با اخمی که همیشه مهمون صورتم بود از در خارج شدم. با قدمهایی که همیشه محکم و استوار بود با ذهنی پر از آشوب سالن عریض رو طی میکردم تا به پله هایی که متصل بودن به سالن پایین برسم. چه قدر همه جا بی روح و سوت و کور بود. چه قدر بو و رنگ این عمارت با نبود صاحباشون کمرنگ شده بود.

الله اکبر گویان وارد می شوند، ترسی که بر وجودم رخنه کرده و همچون گربه ی چموشی بر دلم چنگ پرتاب می کند راه نفس کشیدنم را سد می نماید و دلیلی برای مرتب تپیدن قلب باقی نمی گذارد. فضای خوف آور و وحشتناکی شده؛ بوی دود و آتش به مشامم میرسد، تانکرهای جنگیشان که در حال رد شدن از رویمان هستند را حس و در دلم نفرین میکنم کسانی را که با اسم خدا قاتل جان و روح خلق الله می شوند.

دستم را بگیر، به سرزمین رویاها ببر، جایی که جز عطر نفسهایت، هوایی جریان نداشته باشد، جایی که فقط من باشم و تو و تمام دست نیافتنی ها، و جایی شبیه به سرزمین رویاهای کاغذی، سرزمین رویاهای کاغذی …

این کتاب سرگذشت نادیا است که امروز همچون شاهدی برای وحشی‌گری های داعش است. نجات یافته‌ای از ظلم و دست درازی، یک پناهنده ایزدی که دنیا را مجبور کرده است تا به یک نسل‌کشی در حال وقوع توجه کنند. این اثر یک فراخوان برای دادخواهی و یک گواهی برای میل قدرتمند انسان به بقا و نامه‌ای عاشقانه برای کشوری از دست رفته است. نادیا مراد علاوه بر جایزه صلح نوبل، جایزهٔ حقوق بشر واسلاو هاول و جایزهٔ ساخاروف را نیز دریافت کرده است. او همچنین یک فعال حقوق بشر و اولین سفیر حسن‌نیت سازمان ملل در راستای ارج نهادن به بازماندگان قاچاق انسان است…

ظاهر و باطن، دو چیز مجزا و در آن واحد، وابسته به یکدیگرند، باطن، نهانِ آن چیزی ست که در ظاهر می‌‌بینیم و گاه نگاهی عمیق به ظاهر، آدمی را به عمق باطن ماجرا می‌‌کشاند، اما، جایی خواهد بود که ظاهر، باطن حقیقت را نقض کند و تکه پازل‌‌های معما، با حقیقتی که دیده می‌‌شود جور در نیایند، آن گاه گیجی و سردرگمی اوج می‌‌گیرند و تمام معما، خودش زاده‌‌ی معمای دیگری می‌‌شود …