از در خارج شدم و به سمت آسانسور رفتم، کلید طبقه ی اولو زدم، در باز شد و رفتم داخل، به سقف آهنیه آسانسور نگاه کردم و نفس عمیقی کشیدم، نمیدونم چرا گریه ام گرفته بود، بغضمو قورت دادم و توی آینه ی آسانسور به خودم نگاه کردم و انگشت اشاره مو به سمت تصویرم گرفتم و با صورت جمع شده از بغض گفتم :

یک دسته موی جلوی سرم رنگ آبی براق شده بود ولی دیگه نباید می رفتم حموم وگرنه رنگش تغییر می کرد و کمرنگ تر می شد … اون قسمت موهامو همون طور کج بافتم و با گل مویی کنار سرم جمع کردم و بعد از حاضر کردن وسایلم رفتم روی تختم و خوابیدم … ساعت پنج و نیم از خواب بلند شدم و مشغول حاضر شدن شدم،

با صدای سوت خانم سهیلی توپ و ول کردم … همراه صدای برخورد توپ به‬ زمین بقیه توپ ها هم رها شدن! صدای ناله بچه ها با صدای تپ و تپ توپها‬ که می خورد به زمین قاطی شده بود و توی سالن اکو می شد! انگار خانم‬ سهیلی می خواست همین جلسه اولی زهر چشم بگیره تا بقیه ترم حساب کار‬ دستمون بیاد! تمام عضالتم گرفته بود … بچه ها عرق ریزون به سمت رخت کن‬ ها می رفتن و چند نفری هم که قرار بود توپارو جمع می کردن.! دیگه واقعا کسی حال و حوصله حرف زدن هم نداشت …اصلا فکرشم نمی کردم واحد بسکتبال این همه داغون باشه!

بچه ها چقدر حرف می زنید سرم رفت دو دقیقه لال شید لطفا‌. ندا: وای باز خودشیرین شروع کرد. هانیه از ته کلاس داد زد: قربون دهنت ندا جون حرف دلم رو زدی.من و هانیه و ندا دوستای صمیمی بودیم تازگی ها یکی هم بهمون اضافه شد ولی خیلی ساکت و مظلوم بود. شیده به ما نمی خورد ولی چون ساده و دوست داشتنی بود آوردیمش تو اکیپ سه نفرمون. هانیه لبخند شیطونی زد: نهال جون زنگ آخر یادت نره حالا بشین و بهش فکر کن بهمون گیر نده. از بس ما با هم حرف می زدیم معلم ها پخش و پلامون کردن یکی جلو یکی وسط زلزلمون ته کلاس بود. _زهرمار انقدر حرف بزن تا بمیری،

خدایا من بگم غلط کردم خوبه اصلا بزار کل امروز رو برات تعریف کنم یه غذایی دادی ما خوردیم کوفت هم باشه خوبه به قران. خلاصه که کل جریان رو به مامان خانم گل منهای اون قسمت مرتیکه الاغ تعریف کردم و اونم بالاخره کوفت که نه ولی اون ماکارونی خوشمزش رو خوردم. ماه بهمن هم تموم شد و ما تقریبا تموم کتابا رو انجام دادیم و به درخواست مدیر مدرسه دیگه نباید میرفتیم مدرسه تا بتونیم خودمون رو برای غول مرحله اخر یعنی کنکور آماده کنیم.

تقریبا 4 ماهی از اون صبح کذایی میگذره .. اون روز صبح مامان به هوای اینکه بیدارم کنه میاد توی اتاقم و و میبینه وسط اتاق بیهوش افتادم و هر کاری میکنه بهوش نمیام خلاصه با کمک کتی خواهرم دوباره منو رو تخت میکشونن و زنگ میزنن اورژانس و پزشک اورژانس بلافاصله با تشخیص شوک شدید روحی منو منتقل میکنه به بخش اعصاب یکی از بیمارستان های مطرح شهر

چمدانم رو توی دستم گرفتم و به سنگینیش توجه‌ای نکردم … از ترمینال تا اینجا با فکرای جور واجوری که توی سرم بود دست و پنجه نرم کردم ، آخه چرا من؟ مگه نمی‌شد من رو هم با خودشون ببرن؟! می‌دونم توی زندگی خواهرم اضافی بودم ، اون بیچاره چه گناهی کرده بود که باید من بی‌پناه رو توی خونه‌اش نگه می‌داشت؟ خودش هم ناراحت بود که من نمی‌تونم باهاشون برم.

رها دوست صمیمی من و اونم شمالیه … ما از دبیرستان درسامون خیلی خوب بود … کنکورمون رو هم عالی دادیم … انتخاب رشته هامونم مثل هم بود! رتبه کنکورمون اومده بود خوب بود ولی فکر نمیکردم که تهران قبول شم! معماری و هردومون انتخاب کردیم … امیدوارم اونم مثل من تهران قبول شده باشه! گوشی تو دستم بود و تند تند دعا میخوندم که اونم تهران قبول شده باشه!