نایس رمان

انگار خدا فصل ها یش را در قالب دختر کی زیبا که در هر برهه ا ی از زند گی زیبایی خاص خود را دارد خلق کرده است. بهار به دختر کی زیبا، نوپا و با زیگوش ، آوا ی باران ناگهانی اش به مانند گریه ب ی امان دخترک که بهانه ی آبنبات چوبی پا بر زمین م ی کوبد.

سکوتی که به ظاهر با صدای دوتا بچه کوچیک شکسته می‌شد. دختربچه ای که خونسردی و اخم و جدیت عادت حالت صورتش بود و از طرف دیگه ای پسر بچه ای خندون و مهربون! امشب فرق داشت. مردای سیاه‌پوش که رنگ لباسای به رنگ شبشون نوستالژی این کار شده بود مزین بر اعضای خونه بودن. صدای قدم هاشون قلب پرستار رو از جاش درمی آورد و ناچار دستشو جلوی دهن بچه ها گرفته بود تا ساکت باشن. خونه رو به هم ریخته بودن و انگار حالیشون نبود و براشون سکوت در حین کار مهم نبود. از خودشون مطمئن بودن.‌ با زبان اشاره سمت اتاق آخر رفتن. جایی که پایان بازی رو اعلام می کرد…حتی پایان زندگی یه انسان! صدای جیغ دختر جوان دراومد که سریعا سمتش رفتن و کشون کشون از اتاق بیرون بردنش دو نفر دیگشون بچه هارو برداشتن و سمت خروجی راه افتادن.

اخدای قلبم.. لیلی عزیز تر از جانم.. کسی که قلبم را به تصرف خود درآورده.. کسی که مرا با آن چشمان سیاهش دیوانه کرده.. آری تو را میگویم.. تو را که هر بار با دیدن دو گوی زیبا و دلنشینت که نمیدانم چه سـِحری در خود پنهان کرده است، مرا مسخ و دگرگون میکند.. نمیدانم!.. اما این را خـــوب میدانم که نه تنها آن دو چشمان قشنگ بلکه من قلبی عاشق را میخواهم که فقط ازان خودم باشد…خود خودم! به نام آفریدگارعشق بخشی از داستان هووووف که چقدرهواگرمه پختم ازگرما رسیدم خونه باکلافگی کیلدو از کیفم درآوردم ودرو بازکردم و باخستگی خریدارو بردم توآشپزخونه +سلام مامان مریمی خوبی؟ -سلام دخترگلم خسته نباشی گونشوبوسیدم +توهم همینطورمامانی رفتم تواتاقم..چادرلبنانیم روازسرم درآوردم روچوب لباسی آویزکردم و خودمو انداختم رو تخت.. ازتکوناش وصدای جیرجیرش خنده ریزی کردم همون لحظه تلفن زنگ خورد. بلندشدمو رفتم جواب دادم +الو بابا:سلام دخترقشنگم +سلام بر باباپرهام خودم خسته نباشین -درمونده نباشی دخترم بابا باصدایی که معلوم بودعجله ونوعی استرس داره گفت: -دخترکم میشه تواتاقم نگاه کنی ببینی “پرونده…” گذاشته یانه؟ رفتم نگاه کردم دیدم رو میزش گذاشته +باباجونی اینجاست -دخترم من خیلی کاردارم نمیتونم خودم بیام بردارم تانیم ساعت دیگه هم بایدتحویل بدم میتونی واسم بیاری؟ +باشه باباجون الان راه میفتم -دستت دردنکنه عزیزم.. کاری نداری؟

زخمی روی حاشیه‌ی قلبم زده است،رویش نمک می‌پاشد و می‌خواهد همان وقت که زخمم می‌سوزد بگویم چقدر دوستش دارم!دوست داشتنش را فریاد می‌زنم اما معشوق من خودش هم تندیسی از نمک است. به آغوشم می‌کشد، کوه نمک روی زخمم می‌نشیند، جراجتم چندان هم عمیق نیست اما کاری ست؛ تمام تنم را می‌سوزاند...و من از عشقش تنها درد می‌کشم،درد می‌کشم،درد می‌کشم...!

همیشه با خودم فکر می‌کردم که تا به عمرم چه‌قدر مفهوم خانواده را درک کردم. چه‌قدر با خانواده‌ام خوب بودم. چه‌قدر با آن‌ها وقت گذراندم. چه‌قدر از پیله‌ی تنهایی‌ام بیرون آمدم و گذاشتم کنارم باشند؟ده سالی می‌گذرد از نوشتنم. ده سال خندیدم. گریه کردم. تلاش کردم. گاهی جا زدم و گاهی هم جنگیدم. وقتی آرزو‌های واهی ام را می‌شنیدند می‌خندیدند و می‌گفتند تو کجا و نویسندگی کجا؟ مگر طراحی و نویسندگی با هم سنخیتی دارند؟ آن‌ها نمی‌دانستند که من درونم از همان شش سالگی یک نویسنده رشد دادم.رفتنی ها رفتند و آمدنی ها هم آمدند. پشتم را خالی و پر کردند. اما کسانی که همیشه بودند نرفتند. کسانی که دورادور تکیه‌گاهم بودند.حالا من در آستانه‌ی نیمه‌ی دهه سوم زندگی‌ام اینجا ایستاده‌ام. رمان هایم دهه سوم را گذرانده‌اند ولی. پایانمان هرچه باشد.

رها دختری با دلخوشی‌های کوچک است. به دلیل شرایط خانوادگی مجبور به ازدواج با مرد مسنی می‌شود. زندگی در آن عمارت برایش به جز سیاهی ماجراهایی به همراه دارد که باعث تغییر مسیر زندگی‌اش می‌شود

منم دخترم .منم شادی و خنده رو دوس دارم . منم دنیای دخترونه رو دوست دارم .اما ……این وسط یه مشکلی هست . اینکه از همه اینا محرومم … من محکوم شدم به تاریکی …. به سردی….به نفرت ….به انتقام گرفتن ….اما …شاید یه روزی خلاص شم از این تاریکی … شاید تو بتونی نجاتم بدی شاید ………!

قسمتی از رمان

فنجون قهوه رو گذاشتم رو میز جلومو گفتم -بابا ، این کاری و که میگی وبسپرش به من ، من انجامش میدم!