دانلود رمان مرگ مزمن از آندرومدا

روی زمین فرود می آیم. ساق پاهایم روی زمین سُر می خورند، کشیده می شوند، می لرزند و سُست می شوند. پیشانی داغ و خیس از عرقم روی قبرِ پوشیده با پارچه ی سیاه می نشیند. لبهایم عکسش، قبرش، چشمانش، گونه هایش، چانه اش و لب هایش را بوسه میزند. لب هایم اسمش را هم بوسه می زند. اسمی که با رنگ سفید روی تابلوی کوچک سیاه نقاشی شده: فرشته پورمُشیر اسمی که این روزها همه جا هست؛ روی اعلامیه های کاغذی روی دیوار، روی پارچه ها و بنرهای مشکی رنگِ متصل به در و دیوار خانه مان ! دستی روی کمرم می نشیند. رضا با دستی که داغ است و صدایی که لرزان، میخواهد دلداری ام دهد. مگر دلی مانده اصلاً که بخواهد دل داری اش دهد؟ اصلاً بعد از فرشته مگر برای سامان دل مانده؟ - پاشو داداش! پاشو داداش اینجوری نکن ! چه جوری نکنم؟ سجده روی قبر فرشته را می گوید؟ پاشو سامان! بچه داره نگاهت می کنه !