داستان ما درباره دختری به اسم رزاس .. پدر رزا سرایدار باغ یه امارت خیلی بزرگه... رزا عاشق ارسلان پسر صاحب امارت میشه ..بلاخره رزا ناخواسته دل به دریا میزنه و به ارسلان اعتراف میکنه که عاشقشه ولی...

آن قدر دستمال را تند تند بر روی شیشه های گلخانه بالا و پایین کشیده بود؛ گویی شیشه ها چند سالی تمیزی و شفاف بودن را به روی خود ندیده باشند! در این مدت رفتار هایی از اهل این خانه دیده است، که تعجب می کرد. این ها همان کسانی هستند که شادی جان، عزیز دل از زبانشان نمی افتاد. رفتار های زننده شان آرامش را از او گرفته و دیکتاتور بودن این زندگی و آدم های آن، عصاب شادی را روز به روز ضعیف تر و خسته تر کرده بود…در این روز ها، چیزی که قلب او را آزرده خاطر کرده؛ اجبار به ازدواجی است که هیچ شناخت و علاقه ای وجود نداشت! پاسخ مثبت او به پسر حاج ابراهیم را باید در خواب دیده باشند! چون در واقعیت جزء محالات است. نوع افکار شان و عمل کرد شان پوسیده بود. حرف هایی که این روز ها، به گوشش می رسید؛

شمیم یاس های حیاط را به ریه هایم می کشم و به آوای خانم جون گوش می سپارم.خانم جون انگشت های کشیده و نحیفش را در گیسوان بلند لَختم فرو می کند و داستان را با صدای لطیفش ادامه می دهد:آره دخترم...اون قدیم مدیما عشقا واقعی بود.مثل الان نبود که صبح عاشق شن و شب فارغ._خانم جون؟_جونم مادر

کتاب دوم به قدری متفاوت از کتاب اول بود که به استعداد و قریحه نویسنده آفرین گفتم. ایشان خوب می داند وقتی قلم در دست بگیرد چطور عشق را ترسیم کند تمام واژه های کتاب، جز رنگ و بوی عشق رنگی ندارد. واژه ها چنان روح و قلبمان را نوازش می دهند که در نهایت جز عشق عرفانی چیزی نصیبمان نمی شود. اگر آدمی خود را پیدا کند و عشق را با شناخت از خدای خود جستجو کند، هرگز از زندگی مأیوس نمی شود. فقط کافیست عاشق باشی، عشق بورزی تا بتوانی از این کاروان مجهول زندگی، جسم و روحت را پاک نگه داری. زندگی جز عشق فقط به پوچی رسیدن است، کاروان مجهول؛ عاشق کم ندارد، عاشق هایی که هر بار کوشیدند تا به خودشناسی برسند و قله عشق را فتح کنند تا معبود خود را بهتر حس کنند. به امید روزها و لحظه هایی که هر کدام از ما ، روح و قلبمان را از عشق الهی مالامال کنیم و بکوشیم، روحی بزرگ و عاشق داشته باشیم. به امید آن روز… زانیار عظیمی

خسته و کوفته از دانشگاه بیرون میزنم و به ساعت مچی صفحه سفیدم نگاه میکنم...تو دلم ناله میکنم:-هوف سر ظهر ماشین از کجا گیر بیارم؟خدا بگم چیکارت نکنه صَنم مُطـربی دیگه مُطرب...یکم معطل میشم ، نه خبری از ماشین نیست ...

راوی خورشید … در آن لحظه که کودکی هایم را….. شادی و غم لحظاتم … آنچه که از عاشقی آموختم …. و آنچه از اشک و درد تجربه کردم …. همه و همه را ، در دفترکوچک خاطراتم نوشتم ؛تا بیادگار بماند آن زمان هرگز ندانستم ،که پای در راه سخت گریز و رنج خواهم گذاشت و دخترکم لعیا روزی به سرنوشت مادر دچار خواهد شد. من همان خورشیدم که پدرمرا شعر آموخت و مشق شعرشد تمرین لحظه ی شیرین عاشقی ام ….. صالح ، همان جوان عاشق پیشه ی ساده دل؛ همانی که لطافت عجیب عشق را در دستان پر مهرش آموختم .او که زخم نامردی روزگار و درد شکنجه های حسام پسر عموی بی مروتم جانش را هزار زخم بیادگار گذاشت و از پای نیافتاد . و اما سر نوشت جور دیگر بازیگری کرد . ربوده شدم ،به جبر زمانه و ناچار پای سفره ی عقد نشستم . تنها و بی یاور ؛در آغوش سرد حسام میان سرزمینی غریبه…. بیماری و رنج من ، از حسامم مردی آبدیده و عاشق ساخت. من عجیب راه عشق میان دو دلداده گم کردم ….. او …… ودستان سردش برایم شد، تکیه گاه و تب عشقی که باعث شد ،زندگی ام را هزار رنگ ببخشد وقداست این دل بستن عجیب همه را به زانودر آورد….

طرف ما شب نیست صدا با سکوت آشتی نمی کندکلمات انتظار می کشندمن با تو تنها نیستم، هیچکس با هیچکس تنها نیستشب از ستاره تنهاتر استطرف ما شب نیستچخماق ها کنار فیتیله بی طاقت اندخشم کوچه در مشت توستدرلبان تو شعر صیقل می خوردمن تورا دوست می دارم، و شب از ظلمت خود وحشت می کند...

نور خوشید فقط یه نقابه رو سیاهی آسمون... دنیا جای ترسناکیه که بستر پرورش روح‌های تاریکه!بی‌محابا داستان کسانیه که از عاقبت فرو رفتن در تاریکی نمی‌ترسن و ترجیح میدن زندگیشون و بر پایهٔ ویرانی بسازن.گاهی زیباترین سینه تاریک‌ترین قلب و در برمی‌گیره و زیباترین قلب اسیر تاریک‌ترین سیاهی میشه.رها دکتر سرخوش و بی‌پرواییه که بر حسب اتفاق زندگی یه آدم خطرناک و نجات میده و برای زنده نگه داشتن احساسش‌، دنیا رو ...