رمان، داستان زندگی دختری به نام وحدانه را از زبان خودش روایت میکند. وحدانه دانشجوی رشته پرستاری می باشد. دختر یکی یکدانه خانه است و خانواده مرفهی دارد، با همه اینها او بسیار ساده و دارای ظاهر معمولی است. او با پسری به نام سروش ازدواج میکند و در تمام مدت زندگی مشترکش با وی به خاطر نداشتن ظاهر زیبا از طرف شوهر وخانواده شوهرش سرزنش میشود به گونه ای که غرور و شخصیتش کاملا لگدمال میشود ونهایتا زمانی که سروش در خانه خودش به او خیانت میکند به راستی خورد میشود. وحدانه از شوهرش جدا میشود و برای گذراندن طرح خود، راهی شهر نور میشود. در آنجا دست سرنوشت او را سر راه پسری فقیر به نام سهراب قرار میدهد و عاشقش میشود. به نظر می آید سهراب کینه عجیبی نسبت به افراد مرفه و به خصوص حساسیت خاصی نسبت به نام فامیل وحدانه دارد . طی جریاناتی که پیش می آید سهراب محل زندگی خود را از دست داده و وحدانه پیشنهاد میکند که به صورت موقت مثل دو همخانه در خانه ای که پدرش آنجا برایش اجاره کرده زندگی کنند و از آنجا که سهراب فرد بسیار متدینی هست یک صیغه محرمیت بینشون جاری میشه تا از لحاظ شرعی به مشکل برنخورندو...

منومیگه آ….اسمم حواست داستان راجع به منه دختری که بعد ۱۷سال برمیگردم ایران ،تمام مدت امریکا بودم من یه دخترگستاخ وبی پروام ایرانی هم کم بلد حرف بزنم شدم سوژه حسابی ، پیش داییم بودم من یه خواهردارم که ازدواج کرده شوهرش یه وکیله وقتی بابام میمیره برمیگردم ایران اما، این جا اوضاع قمردرعقربه وقتی میام حتی ویلا رو هم دادن اجاره مجبور میشم برم خونه ی خواهرم که که با برادر شوهرش داره زندگی میکنه که مهندسه و از قضا مجرد که باهم کلی درگیری داریم …..

دختری که برخلاف اسمش زندگیش تلخ است مثل قهوه ی تلخ،پسری که عاشق ودلباخته ی شیرین می شه وشیرینی که دیوانه ی فرهاد میشه،عشقی که همه ناراضی هستن ،اما آن دو با وجود تمام سختی ها همدیگر را دوست دارن. شیرین وفرهادی که از همه کس دل می کنند وبه تنهای شان دل می سپارند بی خبر از دست تقدیر که آن دو را از هم جدا می کند،شیرینی که تنها می ماند و از عشق فرهادش زبانش بند می آید.

بهار از بچه گی عاشق کیان پسر عمه شه البته این عشق دو طرفه بوده تا اینکه مهمانان ناخوانده ای باعث کنار کشیدن کیان میشن اما این وسط بهار از چشم خانواده میوفته . غم از دست دادن کیان و رفتار خانواده، بهار رو به انزوا می‌کشونه اما زمانی کیان به سمتش برمیگرده که ….

داستان روایتگر زندگی دختریست به نام تبسم که بی سرپرست بزرگ شده است وباهرسختی ممکن به تحصیلش ادامه داده و اکنون وکیل دادگستریست..راستی چه میشود اگر وکیل عاشق موکل خود که پای اعدام است شود؟واین وسط پای یک سرگرد جوان به ماجرا باز شود؟بااین همه اودختریست که با تمام زندگی دخترانه اش سعی دارد مردانه روی پاهایش باایستداما کسی چه میداند زندگی چه خوابی برایمان دیده است زندگی گاهی یادآورت میشود که گاهی هم ایستادگی شکست میاورد،گاهی اوقات ممکن است چوب مقاوتمانرا بخوریم..زندگی یادت میدهدکه اگر زیرک باشی موانعت را دور میزنیوشایداین تنها درسی است که بهایش عمرمان است

من حاضر بودم روی عشق اون قسم بخورم. نمی دونم چرا یه دفعه پشت پا زد به همه چیز! ولی تو هم اینو بدون که اگه بخوای جا بزنی نه تنها داریوش، بلکه خونواده ات هم می فهمن موضوع از چه قراره! به زور جلوی بالا رفتن صدامو گرفتم و گفتم: یعنی چه آرمین؟ چی رو قراره بفهمن؟ اصلا بذار بفهمن. همه - بفهمن بهتر از اینه که با دوست عوضی و تو زنش چشم تو چشم بشم. سپیده با تعجب به من نگاه کرد و خواست چیزی بگه که آرمین پیش دستی کرد و با کلافگی گفت: هنوز زنی در کار نیست رزا. داریوش با مامانش میاد. بعدش هم - من یه سوال ازت می پرسم. صادقانه جوابمو بده! سپیده پرید وسط حرفش و گفت: آرمین زن چیه؟! یعنی چی؟! - آرمین دست سپیده رو گرفت و با چشماش بهش اشاره کرد یعنی فعلاً هیچی نگو، بعد چرخید سمت من و گفت: رزا تو هنوزم داریوش رو دوست داری؟ - خندیدم، هیستیریک، بلند، بریده بریده و گفتم: جوک می گی؟! - جدی پرسیدم رزا! - خندم بند اومد. دندونامو روی هم فشار دادم و گفتم: معلومه که نه! حالم ازش به هم می خوره. موجودی به آشغالی - اون ندیدم!

قصه ی دختری که تو یه خانواده چهارنفره زندگی می کنه، دو خواهرن که کاملاً متفاوتن اتفاق هایی تو زندگیه خواهر بزرگ تر میفته که خودشم غافلگیر می کنه براش قابل هضم نیست اتفاقی که باعث میشه حتی از خانواده ای که عاشقشونه هم دست بکشه .. مقدمه: برای عاشق شدن یک قلب کافی ست.نه قلبی که مهمانخانه باشد تا آدم ها چند روزی بمانند بعد قصد رفتن کنند،قلبی از جنس مهربانی،لطافت،عشق،قلبی از جنس دخترک قصه ما .. قلب مانند آینه است وقتی بشکند هزار تکه می شود، حتی اگر بهم بچسبانی درست شدنی نیست ..

عابرانی که در انتظار روشن شدن چراغ عبور، کنار خط‌کشی جمع شده بودند، راننده اتومبیل را دیدند که از پشت شیشه دست تکان می‌دهد. اتومبیل‌های پشت‌سر، بی‌وقفه بوق می‌زدند. تعدادی از رانندگان از اتومبیل خود پیاده شدند تا اتومبیل از کارافتاده را به کناری بکشند و راه را بگشایند. خشمگین، مشت بر شیشه می‌کوبیدند. راننده اتومبیل، سر به طرف آن‌ها بر‌گرداند، نخست به یک‌سو و سپس به سوی دیگر نگریست. از حرکت لبان او به نظر می‌رسید عبارتی را با فریاد تکرار می‌کند. این عبارت، نه از یک واژه، که از سه واژه تشکیل می‌شد. فردی در را ‌گشود و همه ‌شنیدند که راننده گفت: من کور شده‌ام! کسی این سخن را باور نکرد. با یک نگاه آشکار بود که چشمان مرد کاملا سالم و عنبیه آن صاف و شفاف است. سفیدی مردمک چشم او همچون چینی بود. چشمان بیرون‌زده، صورت چروکیده و ابروان تابدار مرد نشان می‌داد که بسیار نگران است. با حرکتی سریع، مشت‌های گره‌کرده خود را در مقابل چشم آورد شاید بتواند آخرین تصویری را که پیش از آن رویداد دیده است، در ذهن نگه‌دارد. چراغ چهارراه قرمز شد. مردم به راننده کمک کردند از اتومبیل پیاده شود. مرد نومیدانه تکرار کرد: من کور شده‌ام! من کور شده‌ام!