با صدای سوت خانم سهیلی توپ و ول کردم … همراه صدای برخورد توپ به‬ زمین بقیه توپ ها هم رها شدن! صدای ناله بچه ها با صدای تپ و تپ توپها‬ که می خورد به زمین قاطی شده بود و توی سالن اکو می شد! انگار خانم‬ سهیلی می خواست همین جلسه اولی زهر چشم بگیره تا بقیه ترم حساب کار‬ دستمون بیاد! تمام عضالتم گرفته بود … بچه ها عرق ریزون به سمت رخت کن‬ ها می رفتن و چند نفری هم که قرار بود توپارو جمع می کردن.! دیگه واقعا کسی حال و حوصله حرف زدن هم نداشت …اصلا فکرشم نمی کردم واحد بسکتبال این همه داغون باشه!

بهم پشت کرد و رفت … مات زده به رفتنش نگاه می کردم … می خواستم برم دنبالش اما پاهام انگار به زمین چسبیده بودن و توان حرکت نداشتم … می خواستم صداش کنم اما لب ها خشک شده بودند و تکون نمیخوردن … غرور و قلبم رو له کرد و رفت … گفت: حیله گرم و فقط باهات بازی کردم …  گفت: دوستت ندارم … روی نیمکت ولو شدم … اگه راست می گفت پس چرا صداش لرزش داشت؟ حتما یه دلیلی پشت این حرف ها و رفتارش هست … لنز گذاشته بود و اون چشم های خوش رنگ عسلیش رو پشت سیاهی پنهان کرده بود!

با نزدیک شدن صدای آژیر آمبولانس، دخترجوان به سرافتاده بر زمینی که دورش را دایره ای خونین که هرلحظه شعاعش بزرگ و بزرگ تر می شود، می شود، را ببیند! آرمیتا با دیدن چهره غرق در خون مردجوان، آخرین توانش را از دست داد و بر زمین افتاد…. جمعه نزدیک ظهر بود، آرمین غرغرکنان به آشپزخانه آمد و یکی از صندلی ها رو عقب کشید و رو به روی شهناز که مشغول پاک کردن بود. سبزی خوردن بود، نشست

نزدیک به دو روز در حال تحقیق بیشتر راجب پرونده ای تیام حسینی بودم .. طوری که صدای خانوادم در اومده بود… نه خوابی داشتم نه خوراک ،تمام هدفم روی این پرونده بود. مادر وارد اتاقم شد با صدای عصبی گفت: ای که بگم از دستت تو من چی بشم! من: کفر نگو مادر خدا نکنه. مادر لیوان آب پرتقال رو روی میزم گذاشت و گفت:

من مرسانا بزرگمهر هستم 25 سالمه، پلیسم یعنی سروان هستم؛ موهام مثه مهیارخرمایی رنگه، چشمام عسلیه، بینی قلمی و لبام رو نمیگم پررو میشین، مهیار هم قلمه یعنی من و مهیار دوقلو هستیم و تنها فرقی که بینمونه اینه چشمای من عسلیه ولی چشمای مهیار آبیه، چشماش مثه چشمای مامانمه ولی چشمای من شبیه چشمای بابامه و همچنین بابامم مثه خودم پلیسه و سرهنگه الان همآمر یکاست، به خاطر مامور یتشه.

چمدانم رو توی دستم گرفتم و به سنگینیش توجه‌ای نکردم … از ترمینال تا اینجا با فکرای جور واجوری که توی سرم بود دست و پنجه نرم کردم ، آخه چرا من؟ مگه نمی‌شد من رو هم با خودشون ببرن؟! می‌دونم توی زندگی خواهرم اضافی بودم ، اون بیچاره چه گناهی کرده بود که باید من بی‌پناه رو توی خونه‌اش نگه می‌داشت؟ خودش هم ناراحت بود که من نمی‌تونم باهاشون برم.

دسته چرمی ساکم را محکم تر میان انگشتانم چلاندم و با نیشی باز از مینی بوس درب و داغون روستا پیدا شدم … برگشته بودم … درست به جایی که اصلیتم متعلق به ان جا بود … نفسی عمیق کشیدم و هوای پاک روستا را به مشامم کشیدم … چه حس خوبی بود .. و فراتر از عالی … از همان جا هم می شد تمام باغ های سر سبز و درختان سر به فلک کشیده را که پای کوه قرار داشتند دید