نایس رمان

تا مرز ناشناخته ی مرگ و زندگی تا کوچه باغ خاطره های گریز پای تا دشت بادها هان ای عقاب عشق ازادن قله های مه الود دور دستها پرواز کن پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من ... وای خدا خاک بر سر شدم ... حالا جواب سوال رو چی بدم؟ ریاضی و خیلی دوست داشتم به نظرم درس فوق العاده شیرینیه ... ولی این سوال و نمی تونم جواب بدم !!!! الان به نظرم بدترین درس دنیاست ... هی می خوست از رو بغلی ببینم که همچین روش خیمه زده بود ضریح امام رضا رو اینجوری بغل نمی کنه !!! بابا ول کن دیگه خاک بر سر....

امیر حسین: در با شتاب باز شد و پرستار هراسان خودشو پرت کرد تو...در حالی که نفس نفس میزد،بریده بریده گفت: -آقاي...آقاي..دکتر...خانمتون... دیگه منتظر ادامه حرفش نشدم....خودکارو پرت کردم روي میز و بدون توجه به پرستار بخش،از اتاق زدم بیرون... با سرعت زیاد خودمو به اتاقش رسوندم و درو باز کردم...چندتا دکتر و پرستار بالاي سرش بودن...

اي عشق،چه ها که به روز من و سیما و ناهید نیاوردي ! مرا آواره ي غربت کردي،سیما را کشتی و ناهید را ناکام گذاشتی . جواب منفی ناهید را باور نمی کردم؛چون که ثابت کرده بود هنوز دوستم دارد . با آنکه از هر سو در فشار بودم که هرچه زودتر ازدواج کنم،از فکر ناهید بیرون نمی رفتم و تنها دلخوشی ام این بود که دوستم دارد؛و دیگر اینکه بهادر به زودي از کانادا برمیگردد .

زندگیم باش لحظه ها را از صبح تا غروب که لحظه آمدنت هست ... هزاران بار کنار پنجره میروم ... بهترین لباسم را می پوشم ... غذای مورده علاقه ات را اماده کرده ام عطری را که دوست داری زده ام آن پا بند ظریفی را که دوست داری به موچ پای سفیده ام بسته ام تا با هر قدم صدایش در گوشهایت بودنم را پژواک کند و تو... عاشق تر از دیروز ... عاشقم شوی. فریده بانو... قسمت اول... باسروصداگفتم:امامامان من خونه خاله سیده نمیرررررم مامان چراخونه خاله سیده نمیری؟ - من خودت که میدونی آب من با اون پسره امیر ارسلان تویه جوب نمیره - بعدصداموخشک وکلفت کردم گفتم:بهاره کمی حجابتورأیت کن چه معنی میده یه دختر بایه پسربشینه حرف بزنه پسری پررویکی نیست بهش بگه توروسننه داداشمی کی من هستی من هرکاری دوست داشته باشم میکنم باباخندیدوگفت: عجبم بلدی صداشودربیاری تقلیدصدات حرف نداره زندگیم باش

نفس، دختر زیبایی که بخاطر ترسِ از دست دادن و جدایی، از عشق و دلبسته شدن میترسه و مهراد، مهندس جذاب و مغروری که اعتقادی به عاشق شدن نداره.. ولی با دیدن هم دچار یک عشق بزرگ و اساطیری میشن که تو این زمونه نظیرش دیده نمیشه... رمان بر دل نشسته یک عاشقانه ی لطیف و زیباست...    

زیر لب غر می زنم. -باشه فرهود خان، بازم بد قولی، حالا بیا دارم برات! از پشت دسته گل رو روبروی صورتم میگیری و میدونی باز از بدقولیت ناراحتم. -عفو بفرمایید بانو! با لبخند بر می گردم سمتت، آخه مگه میشه از تو ناراحت شد! -علیک سلام، بازم بد قولی! آروم با نوک انگشتت میزنی به بینیم. -می دونی که درگیرم چشم آهوی پاییزی، همین یه ساعت هم برا دیدنت کلی منت می کشم بانو! پشت چشم نازک می کنم. -منت میزنی! می خندی، چال گونه ات بهم چشمک می زنه و شیطونه میگه بپرم گازت بگیرماااا! می فهمی، عقب عقب میری و انگشت اشاره اتو جلو چشمام تکون میدی. -آی آی آی، شیطونی نداریما! لبمو کج می کنم و دسته گل رو تو هوا تکون میدم. -مگه با تو میشه شیطونی کرد، خشک! باز میخندی و دست به بغل میگی: -همه چیز درست میشه! چشمک می زنم. -کی؟ سرتو میاری جلو و چقدر دلم می خواد ببوسمت! -پس فردا بابام برمیگرده! تقریبا جیغ میزنم. -شوخی میکنی؟

انگار خدا فصل هایش را در قالب دخترکی زیبا که در هر برهه ای از زندگی زیبایی خاص خود را دارد خلق کرده است. بهار به دخترکی زیبا، نوپا و بازیگوش ، آوای باران ناگهانی اش به مانند گریه بی امان دخترک که بهانه ی آبنبات چوبی پا بر زمین می کوبد. و ثانیه ای بعد آرام می شود. و تالالو خورشید دلپذیرش دلبری میکند. این دخترک خردسال و شیرین زبان آرام آرام قد میکشد و به نوجوانی زیبا بدل میشود. با وقار ،همچون درختان صنوبر . آفتاب سوزانش به مانند خشم ناگهانی دوران نوجوانی می‌ماندو نسیم خنکی که زیر سایه درختی روح را جلا می‌دهد، همان آرامش بعد از طوفان است.

برای چند دقیقه اتفاقات چند لحظه پیش برام تکرار شد. با احساس کوفتگی که از صبح تا الان به همراهم بود، وارد کلاس شدم. نگاه اجمالی به قسمت دخترها انداختم و با دیدن بهار با قدم های خسته به سمتش حرکت کردم و روی صندلی مشکی رنگی که کنار